Η γραμμή που τελείωσε

Μία απ' τις νύχτες που σε κάνουν να αναπολείς τα παλιά
να νοσταλγείς το χαμένο χαμόγελο, την κλεμμένη χαρά

Ούτε να κλαις δεν θυμάσαι, είμαι σίγουρος
και τα χείλη που σου δώσανε,με τη μία αχρήστευσες
λησμονώντας αυτά για τα οποία σου χαρίστηκε η ζωή

Χάλασες και εσύ, και ας ξεκίνησες με τόσο πάθος
με καλάθι γεμάτο έρωτα,γεμάτο κίνηση μαγική
άλλοτε ανθισμένα λιβάδια ονειρευόσουν
πλέον να νιώσεις δε μπορείς
να φιλήσεις, να καείς, να λαμπαδιάσεις από έρωτα
ακόμα και τα μάτια σου που τόσο αγαπούσα
άψυχες πέτρες γίνανε, σαν μονομιάς να πάγωσαν

Οι σκέψεις σου ξένες για μένα
άλλοτε τις λάτρευα, πλέον να με αγγίξουν ανίκανες

Μα δε θέλω να με κοιτάς έτσι, με αυτό το αποτυχημένο στραβό χαμόγελο
που τόσο πάσχιζα να μιμηθώ, και τόσο αδέξια το πετύχαινα

Τι σου είναι τα εκμαγεία, ψάθινοι άνθρωποι
φτιαγμένοι απο αέρα
για να τους πάρει ο πρώτος άνεμος
και να σου φέρει τους επόμενους

Ρυτίδιασες, και ας είσαι ακόμη νέος

Μα, σε παρακαλώ, μην τρέξεις να γλιτώσεις, δε μπορείς
μπροστά σου είναι αυτός που φοβάσαι
αυτός που σε αγάπησε και σε πήγωσε πιο πολύ απ' το θάνατο

εγώ σε σάπισα, σαν νεκρό κουφάρι

Ανέκαθεν ντρεπόμουν να κοιτάω εσένα
Ανέκαθεν ντρεπόμουν να κοιτάω τον καθρέφτη