Θάλασσα: Τα ξεχασμένα δάκρυα των γιγάντων - Η αφή

Θάλασσα

Η αφή

  Αφή γλυκιά. Αφή τρυφερή και παθιασμένη. Σαν να χαϊδεύεις εκείνα τα πορφυρά μα εύθραυστα λουλούδια που μόλις διέσχισαν το μυαλό μου, αναίτια, για ακόμη μία φορά. Τότε, που βουτάς στα πιο σκοτεινά σοκάκια της, γνωρίζοντας πως μπορεί να μην γυρίσεις ποτέ πίσω, για να αντικρίσεις τα μάτια αυτά που αγαπάς, κάπου εκεί έξω, στη μακρινή στεριά. . Παίρνεις συνειδητά όρκο απαραβίαστο, υποθηκεύοντας τα πάντα, αμετάκλητα, για να χυθείς σε έναν αγώνα με θεριό ανίκητο, με αποτέλεσμα αβέβαιο και όνειρα ετοιμόρροπα. Μαγεύεσαι απ΄ το τραγούδι των Σειρήνων, νομίζεις πως βρήκες και εσύ την Ιθάκη σου. Αλλά δεν σε αδικώ. Και εγώ αυτό πιστεύω.Ναι. Θαρρείς πως, ανακάλυψες την απόλυτη λύτρωση, την πεμπτουσία του κόσμου αυτού, τη φιλοσοφική λίθο που θα σε ανταμείψει με σκόνη μαγική, σκόνη πολύχρωμη.

  Και όμως, αυτό σημαίνει για μένα η θάλασσα. Όταν με αγκαλιάζει με τα μακρυά της δάχτυλα, εκείνα τα άκαμπτα, ψυχρά και ρυτιδιασμένα άκρα της, νομίζω πως με τρυπάνε ατσάλινες βελόνες, το κορμί μου πως αιμορραγεί και παντρεύεται το κόκκινο με το μπλε. Μα, κοίτα ξανά,λέω. Όλα είναι εκεί, στη θέση τους. Να σε περιμένουν. Και όταν είσαι έτοιμος, ξεκινά το ταξίδι για το πάτο της αβύσσου. Ταξίδι μελωδικό, μοναχικό και γοργό.  Μα εγώ ,κάθε φορά, εύχομαι να διαρκέσει για πάντα, μέχρι να χαθείς εσύ. Μέχρι τα πνευμόνια μου να σκάσουν, μέχρι το αίμα μου να χυθεί και να μείνω κάτι λιγότερο από ένα άψυχο κουφάρι. Γιατί, όλα εκεί κάτω, φαντάζουν πιο όμορφα. Γιατί, όσο και να προσπαθήσεις, ξέρεις πως θα χάσεις. Ξέρεις πως πέθανε και η ελπίδα. Και αφού, επιτέλους, νίκησες την ελπίδα, που τόσο αχόρταγα ρούφαγε το μυαλό σου σαν βδέλλα, μπορείς να χαμογελάσεις. Να χαμογελάσεις στραβά, για άλλους τόπους. Για τόπους πέρα από τη θάλασσα...